Vergelijkingen zijn leuk. Ik ben gek op vergelijkingen. Ik heb in therapie wel eens geprobeerd om therapie te vergelijken met het schilderen van een huis, maar toen floot mijn therapeut me terug 😉.
Maar nu ben ik niet meer in therapie en kan ik onbeperkt vergelijkingen maken en er lol in hebben. Hoewel, er moet ook nog gewerkt worden…
In therapie gaan is net zoiets als uit eten gaan in een onbekend land…
Je loopt op straat en je kiest op goed geluk een restaurant.
Misschien heb je een tip gekregen van een local (of een verwijzing van je huisarts), maar je weet niet hoe goed die local op de hoogte is van de plaatselijke horeca én van jouw smaak.
Je bestelt iets van een menukaart die je niet begrijpt, want je spreekt de taal niet. (Geen idee wat ze met zo’n diagnose bedoelen.)
Je vermoedt dat je wel iets op je bordje zal krijgen, en je krijgt inderdaad iets op je bordje, maar wát het is, je hebt geen idee.
Je wil het te lijf gaan zoals je gewend bent, dus met je vork in je dominante hand, maar nee, je blijkt met je verkeerde hand te moeten eten, of met stokjes!
En je vraagt je serieus af of je dat voedsel wel kunt verwerken. Het is best veel en je bent dit helemaal niet gewend.
Zal je er meer energie van krijgen, wat toch de bedoeling is van voedsel, of hang je straks drie dagen boven de wc-pot omdat je gestel het niet aankon?
Oftewel: je hebt géén idee waar je aan begint. Maar een mens moet toch eten!
