Je kunt veel doen met woorden. Je kunt een tekst schrijven en met argumenten het ene beweren, maar net zo goed precies het tegenovergestelde, met andere argumenten. Als je het goed opbouwt gaat de lezer mee in jouw redenering.
Ik ben me daarvan bewust als ik iets opschrijf, maar helaas kan ik mezelf er ook flink mee dwars zitten. Bijvoorbeeld als het gaat om ‘herkenning’. Veel lezers geven aan dat ze de dingen die we beschrijven in ons boek zo herkenbaar vinden. Is dat positief of negatief?
Het ene moment ben ik daar blij mee, want mensen hebben nu eenmaal behoefte aan herkenning en het is fijn als het lukt om dat te bieden. Het andere moment ben ik verontwaardigd. Want ik ben heus niet hetzelfde als ieder ander, ik ben uniek… Net zo uniek als iedereen natuurlijk hahaha. En op wat slechtere dagen denk ik dat ik helemaal niet de moeite had hoeven nemen om alles op te schrijven, omdat zoveel mensen precies hetzelfde ervaren…
Maar als ik naga hoe het voor mijzelf is om een boek te lezen dat precies klopt, dan voel ik wat de waarde daarvan is. Of eigenlijk bedoel ik niet een boek dat precies klopt (want dat zou saai zijn) maar een boek waarin ik me herken, maar dan op een nieuwe manier. Waardoor kwartjes vallen. Waardoor de dingen die ik zo goed ken nét in een ander licht worden gezet. Waardoor ik een beetje groei. Dat is wat we ‘herkenning’ noemen. En als dat gebeurt bij onze lezer dan mag ik alleen maar heel erg trots zijn op ons werk.
Bovendien is de reden dat het zo herkenbaar is, voor iedere lezer iets anders. Soms is het de zelfkritiek, soms is het het contact met de therapeut, soms is het de angst bij het aanbellen, soms gaat het over het deurknopfenomeen…
Op welke manier vond jij herkenning in ons boek? Je kunt het ons laten weten op onder meer Instagram en Facebook.
