Loes Vork

Vandaag mocht ik tien minuten te gast zijn in het programma De Ondernemer Live #27 bij New Business Radio. Erg leuk natuurlijk, zo vaak kom ik niet op het Mediapark! Waar het vandaag ook gewoon druilerig en mistig was, net als in de rest van het land.

Ik versprak me overigens in de uitzending. Ik heb het boek natuurlijk wel zelf geschreven, maar niet alleen!

Na afloop had ik hetzelfde gevoel als ik had bij eerdere interviews, zelf bij de langere zoals de podcast van drie kwartier met Bram Bakker. Namelijk: ik heb maar een fractie verteld van wat ik kan en wil vertellen.

Dit is geen zelfkritiek

Ik ben ‘zeg maar’ bekend met zelfkritiek, maar ik voel dat dit anders ligt. Want het interview was goed. Het gesprek verliep plezierig, ik kon de vragen prima beantwoorden en ik denk dat ik dat op een informatieve én persoonlijke manier heb gedaan.

Ik heb onder meer verteld over hoe ik erachter kwam dat het niet zo goed met me ging. En dat veel mensen denken dat ze de enige zijn met problemen. Dat het een van de valkuilen van een ondernemer is om hard te werken om lastige gevoelens te ontlopen. En dat het juist bij het ondernemerschap past om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gezondheid, om bereid te zijn om naar jezelf te kijken en om te veranderen. En dat het belangrijk is dat je een klik hebt met degene met wie je gaat praten.

Maar ik heb ook heel veel niet verteld. Natuurlijk moeten de luisteraars vooral ons boek gaan lezen voor het complete verhaal, maar ook dán zou ik nog zoveel meer willen vertellen… Dus vandaar deze blog(s) en de berichten op social media. En een volgend boek ligt ook wel in de lijn der verwachtingen.

Wat had ik vandaag allemaal willen vertellen? In ieder geval dat ik hoop dat mensen en ondernemers die met hun mentale gezondheid worstelen in ons boek herkenning en informatie vinden en dat ons boek bijdraagt aan meer openheid rondom in therapie zijn.

En ik had een vollediger antwoord willen geven op de vraag welke 3 tips ik heb voor mensen met depressieve klachten.

Hier zijn ze (de 3 tips):

Je bent niet de enige

Als het mentaal niet zo goed met je gaat denk je dat je de enige bent. Dat is niet zo. Ook mensen die succesvol zijn hebben problemen. Voor iedereen is leven gewoon ook hard werken en uitdagingen aangaan.

Van contact knap je op

Als het niet zo goed met je gaat, heb je ook de neiging om jezelf terug te trekken. Logisch, maar niet handig. Want sociaal contact, al is het maar met één andere persoon, is juist iets waar je van opknapt. Dus neem initiatief en spreek met iemand af, ook al heb je geen zin.

Blijf werken als het maar een beetje mogelijk is

En: blijf werken als het ook maar een beetje mogelijk is, ook al denk jij (of je baas) dat je niks kunt. Met een burn-out ligt het anders, maar in de meeste andere gevallen kun je toch werken. Ook als je depressief bent, heb je toegang tot je kennis en je vaardigheden. Een deel van jou is depressief, maar het andere deel van jou bevat nog vele kwaliteiten.

Bovendien geeft werken structuur in je leven. Je moet dingen doen zoals opstaan, aankleden en naar je werk gaan. Als een klant mij belde voor een afspraak, zag ik dat echt niet zitten. Daarom stelde ik een datum over 2 weken voor, in de hoop dat ik me dan beter zou voelen. Wanneer die dag aanbrak voelde ik me echter nog steeds slecht, maar ik wilde mijn klant niet teleurstellen en liet de afspraak doorgaan. En tot mijn eigen verrassing verliep zo’n sessie uitstekend. Na afloop vertrok de klant blij en tevreden, en was ik zelf ook een beetje opgeklaard. Ik had even ervaren wat ik nog wel kon en waar ik goed in ben. Ik voelde me even waardevol, en dat was een belangrijk tegenwicht voor mijn zelfkritiek. En ik had een ervaring van verbinding met een ander mens.

Gelukkig zijn mijn klanten mooie, getalenteerde mensen. Het is een voorrecht om met hen te mogen werken. Dat is het fijne van werk doen dat echt bij je past, en van een marketingstrategie waarbij je jezelf niet alleen als ondernemer, maar ook als mens laat zien: open, eerlijk, persoonlijk en echt.

Wil je de uitzending terugluisteren? Dat kan o.a. via Soundcloud .
Je kunt het ook ZIEN via YouTube. Ik ben in beeld vanaf 1:09:21 (daar zie je de deur open gaan) tot 1:21:42

Therapie en marketing

De marketingwetten gelden ook in de omgeving van therapie en hulpverlening, hoewel het bijna ongepast voelt om de woorden ‘marketing’ en ‘therapie’ in één zin te gebruiken. Marketing is mijn vak, en therapie was wat ik nodig had en waar ik samen met mijn therapeut een boek over schreef. Dus je ziet dat die twee woorden prima in één zin kunnen staan, maar zo bedoel ik het niet 😉

Een van mijn klanten is coach en zij vertelde dat iemand tegen haar zei: ‘Ik durfde hiermee naar niemand toe te gaan, maar wel naar jou omdat ik je ken.’ Die uitspraak had haar verrast. Want als coach vertoeft ze al jarenlang dagelijks in een wereld waarin mensen elkaar vertrouwen en met elkaar praten. Dan zou je bijna vergeten dat die wereld er ook heel anders uit kan zien.

Laat jezelf zien

Het is belangrijk voor coaches en therapeuten en andere hulpverleners om zichzelf te laten zien. Om letterlijk naar buiten te gaan zodat ze mensen ontmoeten. Om ook online vindbaar en zichtbaar zijn en daar iets van zichzelf te laten zien. Om te blijven vertellen over wat ze doen, ook al hebben ze het gevoel dat ze dat al duizend keer hebben gedaan. Want je klant vindt het moeilijk om te gaan praten. Je klant heeft niet alleen jouw hulp nodig als hij of zij in je spreekkamer zit, maar ook om daar überhaupt te komen.

Zelfs ín therapie zijn er dingen die (nog) te spannend zijn om te vertellen. Misschien voel je veel aan als hulpverlener, maar ik zou er maar rekening mee houden dat je, net als iedereen, ook je blinde vlekken hebt. Iedereen begrijpt dat het opbouwen van vertrouwen hier heel belangrijk is. En een van de factoren die bijdragen aan dat vertrouwen, is wederkerigheid. Dat je als cliënt voelt dat de therapeut ook open en kwetsbaar durft te zijn.

De coach kocht ons boek over therapie omdat ze zichzelf scherp wil houden en wil ontwikkelen in haar vak. Ik ben natuurlijk heel benieuwd wat ze van ons boek vindt! Bijna dagelijks ontvang ik via mail, social media en in ontmoetingen reacties van lezers, dat is heel bijzonder en fijn.

Wil je reageren op ons boek of misschien zelfs een review geven? Heel graag! Dat kan op verschillende manieren

• Mail naar Loes (klik hier)
• Plaats een review op Google (klik hier)
• Schrijf een recensie op Hebban (klik hier)
• Plaats een recensie op Facebook (klik hier)
• Plaats een aanbeveling op Bestelbijdeauteur.nl (binnenkort mogelijk)

‘Denk je dat je mij kunt helpen?’ op social media
Facebookpagina van ‘Denk je dat je mij kunt helpen?’
Instagram account van ‘Denk je dat je mij kunt helpen?’

Er staat een mooi watertorentje in Schoonhoven, de plaats waar ik naartoe ging voor mijn therapie. Een sierlijk, rank torentje dat ik graag wilde tekenen vanaf het moment dat ik het zag. Net zoals het reizen met de bus voor mij voortaan gekoppeld is aan de periode dat ik in therapie was, is het watertorentje dat ook. Gebouwd in 1901 naar ontwerp van watertorenarchitect F.A. de Jongh (zie Wikipedia).

Hoewel het me erg leuk lijkt om dat torentje terplekke op straat te gaan zitten tekenen en ik zelfs organisator ben van sketchcrawls waarbij we op locatie gaan tekenen, durf ik dat niet in mijn eentje te doen. Ik zoek online een foto op en teken het torentje thuis in mijn art journal.

Als ik voor mezelf teken, teken ik graag naar voorbeeld maar zonder voorbereiding. Ik maak geen schetsen vooraf om te zien of het allemaal goed op mijn pagina zal passen, want ik weet dat mijn neiging tot perfectionisme dan de kans krijgt om alles te verzieken. Dus ik dwing mezelf om gewoon maar ergens te beginnen en te accepteren hoe het loopt. Bovendien kun je, net als dichterlijke vrijheid bij het schrijven, ook bij het tekenen de werkelijkheid naar je hand zetten als dat nodig is.

Dus ik begin ergens halverwege het torentje en werk het bovenste deel als eerste uit. Daarna is de onderzijde aan de beurt, maar dat past niet. Er is te weinig ruimte en ik kan op de foto ook niet zo goed zien hoe de basis van de toren eruit ziet. Ik verpruts het een en ander en besluit om een donker vlak aan te brengen aan de onderzijde. Dat wordt vies bruinig en ik ben teleurgesteld. Dat torentje, dat ik toch graag mooi had willen tekenen, staat in een laag modder die reikt tot de bovenzijde van de toegangsdeur en ik zie niet wat ik daaraan kan doen.

Net als mijn situatie, waarvoor ik twee maanden eerder in therapie ging. Ik liep vast en wilde graag met iemand praten. Niet met zomaar iemand, maar met iemand die écht zou kijken. Iemand die niet alleen het mooie torentje zou zien, maar ook de dikke laag stinkende modder waarin dat torentje staat. Iemand die weet hoe je een schep pakt om je modder geduldig en vastberaden, schep voor schep op te ruimen.

Heb je wel eens met een emmertje in je handen op de wc gezeten omdat je niet alleen diarree had maar ook moest overgeven? Van mijn vijftiende tot mijn dertigste heb ik dit iedere vier weken gedaan.

Daardoor weet ik een heleboel dingen die ik net zo lief niet had geweten.

Bijvoorbeeld dat er op openbare toiletten geen emmertjes staan. Dat je je broek lastig weer omhoog hijst als je een kommetje van je handen hebt gemaakt om het een en ander op te vangen. Dat er op damestoiletten héél soms maandverband aanwezig is in het openbare gedeelte, maar nooit in het toilethokje zelf. Dat je wel naar huis mag van school omdat je ziek bent, maar dat je de weg naar huis alleen aflegt. Waar bermen zijn waar je kunt spugen zonder de stoep of straat te bevuilen. Dat je ook kunt overgeven terwijl je helemaal leeg bent. Dat de mensen om je heen het zat worden dat je iedere keer ziek bent en misschien alleen na afloop nog iets zeggen als ‘oh, je bent er weer’.

Dat de huisarts je pijnstillers meegeeft, terwijl je net hebt verteld dat je geen pillen kunt slikken. Niet alleen omdat je dan misselijk bent, maar ook omdat je niet weet hoe je een pil door moet slikken. Dat de huisarts dan voorstelt om pijnstillende zetpillen te gebruiken. Met diarree! En vervolgens uitroept dat ik die pillen dan maar op mijn nachtkastje moet zetten. Ik moest de pijnstillers toch maar proberen en als dat niet hielp kon ik naar het ziekenhuis voor een lichamelijk onderzoek. Beide voorstellen heb ik niet aangenomen.

Maar de belangrijkste les leerde ik helaas pas veel en veel later.

Dat mijn diarree en overgeven geen probleem waren of een defect, maar een oplossing. Een fantastische oplossing van mijn lijf om alle opgebouwd spanning en frustratie en alles wat ik verder nog maar binnen had gehouden, af te voeren. Letterlijk. En dat mijn huilbuien na afloop en nachtmerries vooraf daar ook bij hielpen.

 

Ik ben Loes Vork (1969), auteur van de boeken ‘Uitgelezen’ en ‘Denk je dat je mij kunt helpen?’. Ik zit zo vol gedachten en gevoelens dat het letterlijk voelt alsof ik uit elkaar kan barsten. Om dat te voorkomen schrijf ik, werk ik in mijn art journal, en heb ik nog minstens vijftig andere technieken in mijn persoonlijke gebruiksaanwijzing staan. Misschien heb je er wat aan.

 

Als je de hulp inschakelt van een therapeut of coach, dan vertel je waar je mee zit of wat je wil bereiken. En je stelt de vraag: ‘Denk je dat je mij kunt helpen?’

De therapeut zegt ‘ja’ en als je er dan ook nog een goed gevoel bij hebt, ga je samen aan de slag.

Vervolgens ontdek je dat je het toch echt zelf moet doen.

𝗭𝗲𝗹𝗳, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗱𝘂𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝗲𝗻, en dat is een belangrijk verschil. De therapeut staat naast je, ziet je, begrijpt je en houdt je scherp. Je voelt je gesteund terwijl je zelf het werk verzet.

Ik heb me als cliënt weleens afgevraagd wat ‘die therapeut’ nou eigenlijk zat te doen. Achteraf, na afronding van de therapie, kreeg ik daar wat beter zicht op. En nu ik samen met mijn therapeut een boek heb geschreven, zie ik nog beter wat een therapeut eigenlijk allemaal doet.

Ik zie ook hoe bijzonder dat is, dat iemand zich helemaal in jou verplaatst, om te begrijpen wat jij denkt en voelt en doet. En dat diegene dat doet op basis van onvoorwaardelijke acceptatie. Zonder voorwaarden, zonder oordelen en ook zo veel mogelijk zonder vertroebeling door eigen gevoeligheden of geschiedenis.

Moet je een ‘ernstig geval’ zijn om in therapie te gaan? Nou, ik vond mezelf totaal geen ernstig geval. Ik denk dat veel mensen dat van zichzelf denken, dat het niet ernstig genoeg is. Dus dat is geen goede graadmeter.

Wanneer dan wel? Adriaan (therapeut) verwoordt het als volgt in ons boek.

• Als je vastloopt in je leven.
• Als je ervoor open staat dat iemand met je mee kijkt.
• Als je ervoor open staat dat iemand kritische vragen stelt.
• Als je ervoor open staat dat iemand anders met je op zoek gaat naar patronen in je leven om die te doorbreken.

In therapie gaan is zelf verantwoordelijkheid nemen voor je gezondheid. Jij bent de enige die die verantwoordelijkheid kan nemen.

Je kent ze wel, van die modellen voor succes of voor groei. Ik kon natuurlijk niet achterblijven!

Daarom heb ik 53 jaar onderzoek gedaan naar wat mij helpt als het allemaal even wat lastiger gaat.

Van je kleine teen stoten aan een verhuisdoos van je kind (in meerdere opzichten pijnlijk) tot ontdekken dat je brievenbuspakket-verzenddozen niet voldoen aan de eisen voor een brievenbuspakket.

Van een after-boekpresentatiedip tot winkelwagentjestress (precies jouw winkelwagentje heeft geen houder voor de zelfscanner). En ga zo maar door.

Ik hebt ontdekt dat de 3 C’s helpen, in alle gevallen!

1. Connectie

Verbinding met iemand anders. Eventjes oogcontact, een diepzinnig gesprek en alles wat daartussen ligt: ik knap ervan op. Jij vast ook. Een knuffel is ook goed; lichamelijke verbinding.

2. Creativiteit

Even wat tijd nemen om iets te laten ontstaan, voor jezelf. Om je te uiten, om te verwerken of om te genieten. Of alles tegelijk. Eventjes spelen.

3. Chocola

Toelichting overbodig.

Wat kun je doen?

In therapie besprak ik natuurlijk allerlei dingen die op dat moment niet goed gingen in mijn leven. Het is dan gewoon fijn om even te kunnen zuchten en klagen, maar dat was niet het belangrijkste. Uiteindelijk gaat het er toch om dat je bedenkt wat je in zo’n situatie nodig hebt en wat je zou kunnen denken en doen om jezelf te helpen.

Wat zijn de dingen die voor jou werken?

Verzamelde antwoorden:

De B van Buiten Bewegen
De H van humor
De K van Katcontact en Koffie
De R van Rust en Ruimte
De V van Vraag: ‘Kan ik er wat aan doen?’ Zo ja: doen!
De Z van Zon

Meer lezen? Bestel dan ons boek via de button hieronder!

Ik heb nog even verder nagedacht over die veel gestelde vraag, of het spannend is om met dit boek naar buiten te treden.

Ja, het is spannend, want we weten niet hoe het zal gaan met de belangstelling voor ons boek. Krijgen we publiciteit? Leggen de boekhandels het in de winkel, op een mooie plek? Zijn de lezers blij met ons boek? Mogen we erover spreken op bijeenkomsten en congressen?

We stellen ons kwetsbaar op door open te zijn over therapie ondergaan én over therapie geven. Gek genoeg voel ik me daar niet angstig over of gespannen door.

Zoals ik al in mijn eerdere blog Is het spannend om open te zijn? schreef: ik heb een selectie gemaakt in de dingen die ik wel en niet vertel. Bovendien stelt therapeut Adriaan zich óók kwetsbaar op, en dat voelt voor mij als in evenwicht. Ook schreef ik dat ik het wekelijks naar therapie gaan en daar aanbellen veel spannender vond dan het schrijven en publiceren van dit boek.

Ik kan er ook een grapje over maken. Want een van mijn issues is/was overmatige zelfkritiek. Ik kan dus antwoorden dat ik ‘wel gewend ben om met kritiek om te gaan’. Maar ja, dat was natuurlijk wel een vorm van kritiek waar ik niet van opknapte en dat voelde ik maar al te goed.

Verder moest ik aan mijn eerste boek ‘Uitgelezen’ denken, waarin ik ook persoonlijke verhalen deelde. Daar heb ik alleen maar positieve reacties op gehad. Uitbreide mails en kaarten zelfs door mensen die erdoor geraakt waren. Die me vertelden dat ze het fijn vonden dat ik het heb opgeschreven. Die zich herkennen in mijn verhalen maar ook in mijn blogs, social media berichten en in mijn boeksels. Heel bijzonder. Natuurlijk zullen er ook mensen zijn die er niks mee hebben, maar die spreek ik dus niet.

Door mijn werk weet ik heel goed hoe het er soms op social media aan toe kan gaan. Ongenuanceerde reacties kun je daar gemakkelijk kwijt! Ik weet ook dat die roeptoeters vooral mensen zijn die zélf een enorme behoefte hebben om gezien te worden. Die vaak gefrustreerd zijn omdat ze niet gehoord worden. Zo’n reactie zegt meestal meer over de afzender van het haatbericht dan over de ontvanger. Kan het nog wel heel vervelend zijn om de ontvanger te zijn natuurlijk. Maar ik voel vaak meer mee met de achterliggende frustratie dan dat ik me aangevallen voel door een onbekende.

Ik weet ook hoe je eigen netwerk je kan helpen als je in het openbaar (via social media) onder vuur ligt. Je fans nemen het voor je op en beschermen je. Maar als mijn vrienden of mijn gezinsleden kritiek hebben op mijn werk dan raakt mij dat natuurlijk wel.

Er zit ook een positieve kant aan! Als je veel negatieve reacties krijgt dan weet je twee dingen. Je weet dat je bezig bent met een thema dat mensen echt raakt en dat dus belangrijk is. Ten tweede bewijst de hoeveelheid negatieve reacties dat je sowieso veel mensen bereikt met je verhaal. Dus ook veel mensen die neutraal zijn en ook veel mensen die positief zijn! Die klimmen alleen wat minder vaak in de pen.

Tot slot: ik voel een enorme drive om dit verhaal te vertellen. Als je wilt dat er iets verandert aan bijvoorbeeld hoe werkgevers omgaan met de geestelijke gezondheid van hun medewerkers, dan heb je mensen nodig die moedig zijn en hun verhaal willen vertellen. Die laten zien wat er aan de hand is en wat er anders moet en kan.

Want: mensen die in therapie zijn, zijn sterke en verantwoordelijke mensen, met kwaliteiten en (groeiende) zelfkennis. Het zijn mensen die verantwoordelijkheid nemen. Die durven te veranderen. Buiten de groep die burn-out is geraakt, is er een hele grote groep mensen die in therapie zijn (of zouden willen of zijn geweest), die tegelijkertijd ook nog steeds waardevolle medewerkers, ondernemers, partners en ouders zijn… Voor wie werk belangrijk is omdat het structuur geeft en omdat je erdoor ‘onder de mensen’ blijft. En, in mijn geval, omdat ik me als ik aan het werk was wél waardevol voelde.

Vergelijkingen zijn leuk. Ik ben gek op vergelijkingen. Ik heb in therapie wel eens geprobeerd om therapie te vergelijken met het schilderen van een huis, maar toen floot mijn therapeut me terug 😉.

Maar nu ben ik niet meer in therapie en kan ik onbeperkt vergelijkingen maken en er lol in hebben. Hoewel, er moet ook nog gewerkt worden…

In therapie gaan is net zoiets als uit eten gaan in een onbekend land…

Je loopt op straat en je kiest op goed geluk een restaurant.

Misschien heb je een tip gekregen van een local (of een verwijzing van je huisarts), maar je weet niet hoe goed die local op de hoogte is van de plaatselijke horeca én van jouw smaak.

Je bestelt iets van een menukaart die je niet begrijpt, want je spreekt de taal niet. (Geen idee wat ze met zo’n diagnose bedoelen.)

Je vermoedt dat je wel iets op je bordje zal krijgen, en je krijgt inderdaad iets op je bordje, maar wát het is, je hebt geen idee.

Je wil het te lijf gaan zoals je gewend bent, dus met je vork in je dominante hand, maar nee, je blijkt met je verkeerde hand te moeten eten, of met stokjes!

En je vraagt je serieus af of je dat voedsel wel kunt verwerken. Het is best veel en je bent dit helemaal niet gewend.

Zal je er meer energie van krijgen, wat toch de bedoeling is van voedsel, of hang je straks drie dagen boven de wc-pot omdat je gestel het niet aankon?

Oftewel: je hebt géén idee waar je aan begint. Maar een mens moet toch eten!